Μια ολόχρυση, γεμάτη καμπύλες κολοκύθα, εδώ και καιρό, καθόταν ήσυχα στη γωνιά της, καλοβολεμένη μέσα στο ξύλινο σπιτάκι της. Μέρα με τη μέρα, η δροσιά της χανόταν, ένα πέπλο μελαγχολίας την κάλυπτε... δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί έμενε εκεί, σε μια γωνιά χωρίς κανείς να της δίνει σημασία! Ζωή κι αυτή!!! Ούτε τον βασικό σκοπό της ζωής της δεν μπορούσε να εκπληρώσει!! Μια ζωή χωρίς αξία...κατέληξε να σκέφτεται! Κάθε μέρα προσεύχονταν, "κάνε Θεέ μου, να μην χαλάσω χωρίς λόγο... κάνε να γίνω κι εγώ χρήσιμη... παρακαλούσε".