"Μαράκιιιι, έλα, έτοιμο το απογευματινό σου! Πλένε χεράκια, κάθισε και φάε την φέτα σου! Ύστερα πάλι παιχνίδι!" ακούγεται μια γερασμένη αλλά ζωηρή και γεμάτη αγάπη φωνή... η φωνή της γιαγιάς που φροντίζει με περισσή στοργή το εγγονάκι της! "Ναι, γιαγιά!! Και τα άλλα παιδιά πήγαν να φάνε και μετά θα παίξουμε!" Μια πρώτη, γρήγορη και γεμάτη ανυπομονησία δαγκωματιά στην λεπτή φέτα κατακίτρινου ψωμιού που επάνω του ξαπλώνει ένα στρώμα βουτύρου κι από πάνω άλλο ένα στρώμα... τούτο κατάγλυκο και φρουτένιο...άλλοτε κόκκινο ή μπορντώ, άλλοτε κίτρινο κι άλλοτε πορτοκαλί...