Άπλωσα το χέρι διστακτικά... ο νους και πάλι γεμάτος αμφιβολία. Μπορώ ή μήπως όχι και πάλι; Αλλά γιατί όχι;; Κάποτε μεγαλώνουμε με ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό! Κι εγώ μεγάλωσα πια! Δεν θα έπρεπε οι μεγάλοι να έχουν τέτοια στεγανά... αυτό δεν ισχυρίζομαι και στα μικρά; Τράβηξα το χέρι πίσω, αλλά έμεινα εκεί ακίνητη με το βλέμμα καρφωμένο στον πάγκο! Πήρα μια βαθιά ανάσα... προάγγελος και ταυτόχρονα εξερεύνηση της ...κατάστασης! Εντάξει... μυρίζει, μυρίζει θάλασσα ή μήπως απλά ...ψαρίλα; Εγώ το λέω ψαρίλα ...οι άλλοι το λένε θάλασσα!