Οι κατακίτρινοι καρποί με τη καφετιά φουντίτσα στο κεφάλι που ξεπρόβαλαν μέσα από το πράσινο ρούχο τους απλώνονταν ως εκεί που έφτανε το μάτι! Λες κι ο ήλιος είχε ξαπλώσει για τα καλά πάνω στου πράσινους μίσχους. Τα δυό παιδιά άνοιγαν δρόμο με τα χέρια τους ανάμεσα στα φυτά που έφταναν αρκετά πάνω από τα κεφαλάκια τους. Ήθελαν να φτάσουν γρήγορα! Όσο πιο γρήγορα τόσο καλύτερα!! Μερικά μέτρα ακόμα κι ύστερα το ...ξέφωτο! Τα φυτά αργολικνίζονταν στο αεράκι, οι φουντωτοί καρποί έλειπαν και κάπου στο βάθος ακούγονταν κουβέντες!