Έψαξα πολύ αλλά κατάφερα να βρω αυτό ακριβώς που ήθελα! Είναι να μη βάλω κάτι στο μυαλό μου. Δεν ησυχάζω μέχρι να το πετύχω. Τελειομανία να το πεις, πείσμα να το πεις, όπως και να το πεις το αποτέλεσμα είναι αυτό που σε ανταμείβει!
Είχα ακούσει πολλές φορές να φτιάχνουν σπιτική καραμέλα και η αλήθεια είναι ότι μου φαινόταν βουνό. Την τελευταία φορά μια φίλη μου την έφτιαξε βράζοντας ζαχαρούχο γάλα στη χύτρα επί δύο ώρες (το κουτί πρέπει να είναι κλειστό και να είναι σκεπασμένο με νερό). Αυτό μου φάνηκε ακόμα πιο βουνό και πολύ προκάτ.
Τελικά αυτά τα φρούτα που είχα στη φρουτιέρα μου δεν καταφέραμε να τα φάμε και μαράζωναν τα καϋμένα, ζαρώνανε και έτσι όπως πήγαινε το πράγμα θα κατέληγαν στα σκουπίδια! Είπα να τα σώσω πριν να είναι πολύ αργά και να μου δώσουν μια δόση από τη γλυκύτητας τους.
Τα καλύτερα πράγματα συμβαίνουν όταν έχεις έμπνευση. Το ίδιο συνέβη και με αυτή τη ζύμη τάρτας που για άλλο πράγμα ξεκίνησε και σε μυρωδάτη τάρτα κατέληξε!
Απίστευτο κι όμως μοναδικά υπέροχο! Κλείνει μέσα στη γλύκα του όλο το καλοκαίρι μας και μας θυμίζει παιδικά χρόνια, γιαγιάδες, μαμάδες με ελληνικό καφέ στα χέρια, βεράντες με φραπέ και μια δόση παράδοσης στο πιατάκι και πολλά πολλά άλλα! Τουλάχιστον εμένα αυτά μου θυμίζουν.
Κάθε χρόνο συνηθίζουμε στην οικογένεια να ετοιμάζουμε τη γνωστή φανουρόπιτα για τη μέρα του Αγ. Φανουρίου στις 27 Αυγούστου. Εκείνη τη μέρα εξάλλου είναι τα γενέθλια μου και τη θεωρώ πολύ σημαντική. Δεν σας είπα όμως ότι ο Αγ. Φανούριος ήταν κι ο αγαπημένος άγιος της γιαγιάς μου. Όπως καταλαβαίνετε, δεν υπήρχε περίπτωση να λείπει η πίτα από την κουζίνα εκείνες τις ημέρες.